Horoj de junio
HOROJ DE JUNIO. Carlos Pellicer.
Mi revenas al vi, solec’, akvo malplena,
akvo el miaj imagoj, tiom morta,
nubo el miaj vortoj, tiom dezerta,
nokto de la neeldirebla poezi’.
Pro vi la sama sango – via kaj mia-
rapidas al nenies animo ĉiam aperta.
Pro vi l’ angoro estas ombro de la pordo
kiu ne malfermiĝas nek nokte nek tage.
Daŭrigas la infanec’ en via karcer’, kaj la ludo
alterniganta mortojn kaj resurekciojn
vivas blinde de imag’ en imag’.
Blekas la vento, la suno kaj la vojaĝa mar’.
Miajn proprajn korojn mi manĝegas
kaj per la okuloj de l’ pejzaĝo ludas.
La voĉon al mi donis Junio,la mutan
muzikon por silentigi senton.
Nun Junio forportas kvazaŭ vento
la esperon plej dolĉa kaj vastega.
Mi eltiris el mia voĉo la puran rozon,
unika eterna rozo de l’ momento.
Amo ĝin ne prenis, ĝin forportis vento
kaj senutile ĝojiĝis la animo.
Unu jaro post la morto la fruktoj de mia
voĉo diris tiom ĉiutage
kaj tiom silente, ke dum kelkaj tagoj
vivis je la ombro de tiu kanto.
(Ĉi tie la voĉ’ rompiĝas kaj la timego
pro tiom da soleco plenigas la tagojn.)
Antaŭ jaro, Junio, vi nin vidis,
nekonatoj, kune, nur momente.
Alportu min al tiu momento diamanta
kiun vi post jaro igis tristan perlon.
La nokton mi pasigos ĉe la ĉielo
por la nubon elekti, la unuan
nubon eliranta el sonĝo, el ĉielo,
el maro, el penso, el la horo,
el la unika horo min atendanta.
Nubo de miaj vortoj, protektanta !
Tradukis Fabio Ruiz Ortega.