Futura imperativo[redakti]

La futura imperativo (aŭ imperativo dua en la komparo kun imperativo unua, la prezenca) aperas fakte tre malofte kaj povas havi certan nuancon de arĥaikeco aŭ majesteco, kvankam ekzistas ankaŭ verboj, kiuj uzas nur la futuran imperativon anstataŭ la prezenca. Pro ĝia nomo “futura” oni povus eble traduki tiun ĉi imperativon en Esperanton per la finiĝo “-ontu”, sed signife la futura imperativo pli malpli samas kun la prezenca; eventuale la futura imperativo povas esti pli ĝenerala (donante iajn ĉiel- kaj ĉiam-validajn ordonojn) aŭ, kompreneble, direktita futurecen (“Morgaŭ vi tion faru” kontraŭ “Faru tion nun”).

Ĝi ekzistas por la dua kaj tria personoj en ambaŭ nombroj. Por la unua konjugacio la aktiva singulara finiĝo estas -ātō por ambaŭ personoj. En pluralo la finiĝo estas -ātōte por la dua persono kaj -antō por la tria. En pasivo la -ō ŝanĝiĝas je -or, plurala duapersona pasiva formo ne ekzistas.

Ekzemploj:

(Ci / li, ŝi, ĝi) laŭdontu: laud + ā + t + ō → laudātō

(Vi) vidontu: vid + ē + t + ō + te → vidētōte

(Ili) farontu: fac + i + u + nt + ō → faciuntō

(Ci / li, ŝi, ĝi) estu aŭdota, aŭdotiĝu: aud + ī + t + or → audītor

(Ili) estu dirotaj, dirontiĝu: dīc + u + nt + or → dīcuntor

1^a konjugacio			Laudō, -āre

Imperativo			Singularo			Pluralo
Imperativo			1	2	3	1	2	3
Aktivo	Futuro	laŭdontu	—	laud-ā-tō	laud-ā-tō	—	laud-ā-tō-te	laud-a-ntō

Pasivo	Futuro	laŭdotu	—	laud-ā-tor	laud-ā-tor	—	—	laud-a-ntor

2^a konjugacio			Videō, -ēre

Imperativo			Singularo			Pluralo
Imperativo			1	2	3	1	2	3
Aktivo	Futuro	laŭdontu	—	vid-ē-tō	vid-ē-tō	—	vid-ē-tō-te	vid-e-ntō

Pasivo	Futuro	laŭdotu	—	vid-ē-tor	vid-ē-tor	—	—	vid-e-ntor

Aldonotas tabeloj por la ceteraj konjugacioj.