Dua konjugacio

La (prezencaktivaj) infinitivoj de verboj de la dua konjugacio finiĝas je -ēre.
La tema vokalo por la dua konjugacio estas e / ē.
Dua konjugaciaj tre similas kun la unua, nur kun la tema vokalo estas ŝanĝita.
- Plie, en la formoj de la unua persono la tema vokalo ne forestas (male al la unua konjugacio), do la finiĝo estas ja -eō / -eor.
Ankaŭ la duakonjugacia imperativo kreiĝas same kiel la unuakonjugacia, nur kun la alia tema vokalo.

Dua deklinacio

Vortoj de la unua deklinacio finiĝas en nominativo je -us, -(e)r aŭ -um.
Laŭ tiuj finiĝoj ni distingas tri diversajn subklasojn de tiu ĉi deklinacio.
La vortoj de la unua duadeklinacia subklaso estas la ununuraj latinaj vortoj, kiuj havas vokativon apartan de nominativo.
- La vokativa finaĵo estas -e, anstataŭante la nominativan -us. Ĉe vortoj finiĝantaj je -ius tamen vokativo estas -ī.
Tre malregula povas esti la vorto “deus”.
Plej multaj duadeklinaciaj vortoj estas virgenraj (la unuaj du subklasoj) aŭ neŭtraj (la tria subklaso). Tamen apartenas al la dua deklinacio ankaŭ kelkaj ingenraĵoj.
Ankaŭ en la dua deklinacio estas iuj grekdevenaj vortoj kaj ankaŭ tie ĉi ili povas deklinaciiĝi per iom aliaj finaĵoj.

La kutima latina vortordo estas: subjekto—objekto—verbo.
- Sed same kiel en Esperanto ĝi fakte estas ege libera. Precipe en poezio oni povas renkonti tre sovaĝajn vortordojn.
Latino ŝatas pasivan voĉon.
- La aganto de pasive esprimita faro estas en ablativo kaj havas (se estas vivulo) aŭ ne havas (se senvivaĵo) antaŭ si la prepozicion ā / ab.

Latino havas entute ses specojn de infinitivoj, po du por ĉiu el la prezenca, perfekta kaj futura tensoj.
- Prezenca infinitivo do havas du formojn: aktivan kaj pasivan.